У одного щедрого человека имелся огромный фруктовый сад. Тысячи деревьев росли в нём, каждый год давая обильный урожай, в два раза больше предыдущего, и радовали своего хозяина сладкими плодами.
Аллах, видя, что тот не скупится на помощь бедным людям, с каждым разом посылал ему всё лучший урожай.
Прошло время. Садовник умер, и сад достался его сыновьям. Они поделили между собой отцовское наследство, а когда пришла пора собирать урожай, решили:
— Почему это мы должны делиться нашими фруктами с кем-то ещё? Всё, хватит, отец в своей жизни достаточно помогал другим, от нас они больше ничего не дождутся!
Однако младший брат возразил:
— Побойтесь Аллаха! Не прерывайте доброго отцовского обычая: ведь всё, что вы отдадите нуждающимся, Аллах воздаст вам втройне.
— Что за ерунда! Это наше имущество, и мы ни с кем не намерены делиться, — ответили ему братья.
Наступила ночь, и под покровом темноты Аллах обрушил на сад страшный оползень, затопивший жидкой грязью все плодородные земли и погубивший весь урожай. Братья же крепко спали, ни о чём не ведая. А когда проснулись, то, взяв корзины, ведра и мешки, тихонько, чтобы не привлекать внимания соседей, пошли в свой сад собирать урожай. Придя туда, первым делом заперли за собой калитку и порадовались, что никто их не увидел и не услышал по дороге.
— Так это же не наш сад! Мы, видно, зашли в чей-то чужой сад спросонья! — воскликнули они, увидев загубленные деревья и затопленную грязью почву.
— Нет, это именно ваш сад, — сказал им младший брат. — Аллах послал вам эту беду за вашу жадность и скряжничество.
Братья ужасно огорчились, сердца их наполнились раскаянием.
— Если бы мы только не жадничали и вели себя порядочно, такого бы никогда не случилось! — причитали они.
— Ещё не поздно, — сказал им младший брат. — Никогда не поздно! Покайтесь и прочтите молитву — и тогда, кто знает, может, Аллах вновь даст вашему саду зазеленеть и дарует вам множество сладких плодов.
Մի առատաձեռն մարդ ուներ հսկայական պտղատու այգի: Նրանում աճում էին հազարավոր ծառեր, որոնք ամեն տարի տալիս էին առատ բերք, երկու անգամ ավելի շատ, քան նախորդը և ուրախացնում իրենց տիրոջը քաղցր պտուղներով։
Ալլախը տեսնելով, որ նա չի խնայում աղքատներին օգնելու հարցում, ամեն անգամ նրան ավելի ու ավելի շատ բերք էր ուղարկում:
Ժամանակն անցել է։ Այգեպանը մահացավ, իսկ այգին գնաց իր որդիներին։ Նրանք բաժանեցին իրենց հոր ժառանգությունը և երբ եկավ բերքահավաքի ժամանակը, նրանք որոշեցին.
— Ինչո՞ւ մենք պետք է միշտ կիսվենք մեր մրգերով։ Վերջ, հերիք է, հայրը իր կյանքում բավական է օգնել ուրիշներին, մեզանից նրանք էլ ոչ մի բան չեն ստանա։
Սակայն փոքրը մերժեց․
— Վախեցեք Ալլախից։ Մի ավարտեք հայրական բարի սովորույթը․ որովհետև ամբողջը ինչ դուք կտաք կարիքավորներին, Ալլախը կտա դրա եռապատիկը։
— Ինչ հիմարություն է։ Դա մեր ունեցվածքն է և մենք պարտավոր չենք կիսվել, — պատասխանեցին եղբայրները։
Գիշերն ընկավ և խավարի քողի տակ Ալլախը սարսափելի փոթորիկ բերեց այգու վրա՝ ողողելով բոլոր բերրի հողերը հեղուկ ցեխով և ոչնչացնելով ամբողջ բերքը: Եղբայրները խորը քնած էին, ոչինչ չիմանալով։ Եվ երբ նրանք արթնացան, նրանք հանգիստ վերցրին զամբյուղներ, դույլեր և տոպրակներ, որպեսզի չգրավեն իրենց հարևանների ուշադրությունը և գնացին իրենց այգին՝ բերք հավաքելու։ Հասնելով այնտեղ՝ առաջին բանը, որ նրանք արեցին, դարպասը կողպեցին իրենց հետևից և ուրախացան, որ ճանապարհին ոչ ոք նրանց չտեսավ կամ չլսեց։
— Ախր սա մեր այգին չէ։ Մենք երևի ուրիշի այգի ենք մտել, — բացականչեցին նրանք, տեսնելով ավիրված ծառերն ու ցեխով ողողված հողը։
— Ոչ, սա հենց մեր այգին է, — ասաց կրտսեր եղբայրը։ — Ալլախը ուղարկեց ձեզ այս դժբախտությունը ձեր ժլատության ու ագահության պատճառով։
Եղբայրները ահավոր տխրված էին, նրանց սրտերը լցված էին ապաշխարությամբ։
— Եթե մենք ագահ չլինեինք և պարկեշտ վարվեինք, դա երբեք չէր լինի»: — լաց եղան նրանք:
— Դեռ ուշ չէ, — ասաց կրտսեր եղբայրը: — Երբեք ուշ չէ։ Ապաշխարեք և կարդացեք աղոթք և հետո, ով գիտի, գուցե Ալլախը նորից կանաչեցնի ձեր այգին և ձեզ շատ քաղցր պտուղներ տա:
Ասյա Բեկլարյան 